O książce: 2015 / List dopadł go w Kapsztadzie. Przypadkowy znajomy błagał go o pomoc. Napisała, że ​​zmarł jej mąż, robotnicy uciekali z plantacji, a ci, którzy pozostali, trzymali ją w klatce. To brzmiało potwornie! Zebrał mały oddział i wyruszył. Jedyne, czego udało mu się dowiedzieć wcześniej, to to, że uważano ją za kei gaibu – opętaną przez ducha lamparta. Gene Wolfe mówi: W tej historii były dwie matki chrzestne, jeśli wolisz. Po pierwsze, oczywiście uwielbiam „Białego wilkołaka z Sarabanu w klatce” Williama B. Seabrooka, jedną z tych wspaniałych historii, o których całkowicie zapomnieliśmy; Chciałem zwrócić na niego uwagę. Są grzechy i są grzechy. Kiedy odejdę, nie chcę, żeby mój oskarżyciel powiedział: „Mój Panie, Gene znalazł tę cudowną historię głodując w piwnicy, wspiął się na górę i o niej zapomniał”. Po drugie, ponieważ jest to historia, która sprawia, że ​​czytelnik zadaje sobie pytanie: „Co będzie dalej? Czy cywilizowany mężczyzna, sam na plantacji w Afryce, może uwięzić kobietę na całe życie i ujdzie mu to na sucho? Oczywiście, że nie! Jeśli tego nie zrobi, zabije, prędzej czy później zostanie wypuszczona na wolność – i prawdopodobnie raczej wcześniej niż później".